Dag 17, 18 en 19

Goedemorgen, 

Vandaag is het dinsdagochtend vroeg, we zitten op de luchthaven van Banda Aceh en vliegen zo naar Medan (uurtje vliegen).  Daar blijven we 1,5 uur en dan  vliegen we door naar Yokjakarta (3 uur vliegen).

Zondag moesten we het prachtige eiland Pulau Weh verlaten en gingen met een bejac van het huisje naar de haven. Moet zeggen dat dat al een hele belevenis is, voor nog geen € 4,20, 3 kwartier in een soort achtbaan gezeten... stijle heuvels, dan ging hij heel langzaam omhoog en dan hard naar beneden... waarom zou je de remmen gebruiken, hahaha.... Maar het ging wel allemaal veilig, toen we bij de haven kwamen, vroeg Emiel aan de chauffeur of hij ook even een rondje mocht rijden. En zo gezegd, zo gedaan. Emiel op de motor en de chauffeur in de bejac.  Bij het wegrijden was hij al gezakt... stonden pionnen op straat en Emiel reed er al meteen eentje omver, was breder dan die dacht, hahaha... hebben allemaal smakelijk gelachen, ik met drie andere van de haven en Emiel met de chauffeur, die toevallig ook Emiel heette.

Natuurlijk lieten we ons deze keer voor de overtocht niet weer bedonderen, haha... Dus geen eerste klas kaartje, maar een gewone economic. Geen toeters en bellen, maar nu was het andersom, het was best een mooie boot, indeling net als in een vliegtuig, en jawel, economic, met leren stoelen en met airco 🤣. Aan de overkant stond er al een chauffeur op ons te wachten, had de bejac chauffeur geregeld, met een briefje " Emiel from Holland" en met de Nederlandse vlag getekend, op naar het hotel. Toen we in de straat van het hotel kwamen, dacht ik, sorry maar is dit het juiste hotel? Ja hoor zei de chauffeur, My home hotel right? Ja dat klopt inderdaad, wat kunnen ze de foto's op de site toch mooi maken..... 🤔. Maar goed, bleven maar twee nachten, dus niets aan de hand, zo konden we weer een beetje acclimatiseren van back to basic,  terug naar wat luxe. Alvast wel een schone toilet en warm water met douchen, maar op het uitzicht moesten we enorm inleveren...

De omgeving was gezellig druk, veel bedrijvigheid op straat. Volgens mij heeft elke Indonesiër een klein bedrijfje,  het stikt ervan. Maar weer heerlijk gegeten bij de locals. Een groente, fruit en vis markt overgelopen,  wat een kleuren en geuren, hahaha...

De volgende dag zijn we naar het tsunami museum gegaan, wat zeer indrukwekkend was. Het gebouw was gebouwd als een enorm schip, hoog van de grond, wat tevens bij een eventuele nieuwe tsunami dient als toevluchtsoord. De eerste gang welke we door moesten was gemaakt als een smalle gang, donker en met een enorme hoge wand waar water langs liep en een hard water kletterend geluid. Het beangstigde je enorm, zo lieten ze je een beetje het gevoel geven van een tsunami.  Daarna allemaal verhalen en foto's van de ramp, je krijgt het er koud van....  Banda Aceh was nog in oorlog, maar na deze ramp, hebben ze allen de handen in elkaar gestoken en hebben ze met elkaar de wederopbouw gemaakt, met hulp van veel landen, waaronder ook Nederland.  De verhalen van de mensen , de eerste golf vernietigde de complete kust strook, mensen probeerden elkaar te helpen en een hoger doel te bereiken. Maar de tweede golf bracht heel veel puin en ander rotzooi mee, als huizen, boten, auto's, etc. De mensen werden hierdoor geraakt en verdronken....  heel veel lichamen konden later niet meer geïdentificeerd worden, vanwege verminking door al het losgeraakte materiaal. Deze mensen zijn in een massagraf begraven. De mensen werden volkomen verrast, wisten niet wat komen ging. De zee trok zich terug, waardoor de vissen op het strand spartelden en de mensen de vissen gingen oprapen, niet wetende dat kort hierna een enorme hoge golf van wel 18 meter hoog met 60 km per uur hen zou overvallen. Na deze verschrikkelijke ramp hebben ze een alarm systeem gemaakt en overal staan nu bordjes, waar je naartoe moet vluchten als het alarm afgaat. We kregen de indruk dat de jeugd die in het museum rondliepen niet echt geïnteresseerd waren, ze gingen liever met ons op de foto, wat wij niet toe lieten. Vonden het ongepast en onrespectvol. Buiten op straat, geen probleem, daar worden we heel vaak gefotografeerd.  Hierna zijn we met een becak naar een woonwijk gereden, welke compleet was vernietigd tijdens de tsunami.  Hier stond een huis met een grote boot erop van wel 25 meter lang. Deze boot lag voor de ramp in de haven van Aceh en is door de golf een kilometer landinwaarts meegevoerd en bij het terugtrekkende water 2,5 meter hoog boven op een huis terecht gekomen. Wat een bizar gezicht..... als je daar staat realiseer je pas hoe hoog het water heeft gestaan en hoe vernietigend en krachtig water kan zijn. Het was heel indrukwekkend.....

Net zijn we aangekomen in yokyakarta, vlucht met enige vertraging, is heel normaal voor de lokale luchtvaartmaatschappijen, verliep prima. Buiten stonden ze ons weer op te wachten met een bordje "mr. Saskia van der lippe", blijft grappig.

Nu even lekker relaxen, hapje eten en naar de skybar voor een drankje.

Tot later.